AMICUS_ter.log.

Oferujemy terapię różnorodnych wad wymowy dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Prowadzimy terapię seplenienia, rotacyzmu, mowy bezdźwięcznej i innych nieprawidłowych artykulacji głosek. Podczas ćwiczeń stymulujemy analizę i syntezę słuchową oraz prowadzimy ćwiczenia słuchu fonematycznego. Terapia obejmuje również ćwiczenia oddechowe oraz ćwiczenia usprawniające aparat artykulacyjny.

Podczas terapii wywołujemy prawidłową artykulację dźwięków mowy, a następnie utrwalamy wymowę głoski na materiale językowym według określonych etapów. W czasie ćwiczeń artykulacyjnych wykorzystane są specjalistyczne programy multimedialne do opanowania prawidłowej artykulacji dźwięków mowy, ponadto rozmaite gry i inne pomoce stworzone do ćwiczeń artykulacji.

Terapia zaburzeń komunikacji językowej występujących w autyzmie, niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim i umiarkowanym, niedosłuchu (dotyczy dzieci bez dodatkowych niepełnosprawności), alalii prowadzona jest z zastosowaniem elementów Metody Krakowskiej. Metoda ta zakłada, że opanowanie języka jest uwarunkowane rozwojem funkcji intelektualnych, a półkule mózgu różnią się rodzajem opracowywanego materiału i strategią jego porządkowania. Jest metodą rozwojową, gdyż w działaniach terapeutycznych realizujemy kolejne etapy rozwojowe dziecka zdrowego. Jedną z wielu technik terapeutycznych stosowanych w tej metodzie jest wczesna nauka czytania, ponieważ język pisany pozwala na zatrzymanie w czasie informacji – wydłużany jest w ten sposób czas przetwarzania informacji językowej.

 

 

Komunikacja wspomagająca i alternatywna (ang. Augmentative and Alternative Communication – AAC) to wszelkie działania umożliwiające osobom niemówiącym lub mówiącym w ograniczonym stopniu porozumiewanie się z otoczeniem. Podejście AAC polega na tworzeniu we współpracy ze środowiskiem rodzinnym pacjenta indywidualnego systemu komunikacji. Dzięki AAC jesteśmy w stanie zapewnić pacjentowi właściwe środki ekspresji językowej i lepsze rozumienie odbieranych wypowiedzi a przede wszystkim dać możliwość bycia sprawczym.

AAC nigdy nie ogranicza ekspresji werbalnej – jest dodatkowym bodźcem motywującym do mówienia za pomocą słów, jednak tam, gdzie nie jest to możliwe, stanowi skuteczną alternatywę tradycyjnej formy komunikacji. Ze względu na to, jakiego kanału przekazu używa się w procesie komunikacji alternatywnej i wspomagającej, rozróżniamy następujące systemy:

  • manualne – oparte na gestach i ruchach rąk, ze szczególnym uwzględnieniem dłoni (np. język migowy, język migany, daktylografia, fonogesty);
  • graficzne – stosujące wizualne reprezentacje dźwięków, słów i pojęć (np. piktogramy, pismo Blissa, alfabet literowy);
  • dotykowe – wykorzystujące zmysł czucia powierzchniowego (przez skórę) – np. pismo Braille’a, alfabet punktowy do dłoni, metoda Lorma);
  • łączone – zawierające kilka metod stosowanych jednocześnie.

Pracując z pacjentami niemówiącymi wykorzystujemy wiele metod, technik i strategii, w zależności od preferencji i możliwości rozwojowych dziecka. W terapii AAC wykorzystujemy m.in.:

  • MAKATON – system gestów i symboli graficznych, które mogą być stosowane razem lub oddzielnie. Użytkownikami Makatonu są zarówno osoby z trudnościami w porozumiewaniu się, jak również dzieci w okresie przedwerbalnym i z opóźnionym rozwojem mowy. Wykorzystując naturalny system komunikacji, jakim są gesty, i naśladując zachowania komunikacyjne dorosłych dziecko może nabyć umiejętność komunikowania się zanim jeszcze zacznie mówić.
  • PECS (ang. Picture Exchange Communication System) – system fizycznej wymiany symboli (jako nośników znaczenia) pomiędzy osobą niemówiącą a jej rozmówcą. PECS oparty jest na zasadach typowego rozwoju języka – dziecko najpierw komunikuje się za pomocą pojedynczych słów/symboli, a potem uczy się, jak łączyć je w coraz bardziej rozbudowane zdania.
  • JĘZYK MIGOWY opiera się znakach ideograficznych, zwanych migami. Na komunikat migowy składają się sygnały manualne (specjalne, złożone gesty wykonywane rękami, ze szczególnym uwzględnieniem dłoni i palców), sygnały mimiczne oraz ruchy głowy i tułowia. Nasi terapeuci znają podstawy języka migowego.
  • AAC Z WYKORZYSTANIEM NISKICH TECHNOLOGII – pomoce rozwojowe, sytuacyjne – tablice wyboru, tematyczne, uczestnictwa, kontekstowe, ale też osobiste książki do komunikacji w formie wydrukowanych, zalaminowanych i dostosowanych do możliwości i potrzeb dziecka symboli  (np. PCS).
  • AAC Z WYKORZYSTANIEM WYSOKICH TECHNOLOGII (KOMPUTEROWEJ)– pacjenci niemówiący mogą korzystać z różnego rodzaju oprogramowania komputerowego pozwalającego na budowanie dłuższych wypowiedzi poprzez zestawienie gotowych komunikatów umieszczonych na dynamicznych planszach komunikacyjnych, np.: z elektronicznych urządzeń generujących głos (np. MÓWik, Tobii Communicator 5, C-Eye), z mobilnych komunikatorów odtwarzających nagrany uprzednio głos (np. BIGmack), a także zabawek interaktywnych uruchamianych na switch’a.
  • WCZESNE STRATEGIE KOMUNIKACYJNE – pacjenci z wieloraką niepełnosprawnością i ich rodziny mogą skorzystać z terapii AAC prowadzonej według modelu aktywnego skupionego na byciu w kontakcie, naprzemienności, funkcjonalności i sprawczości pacjenta. Razem z rodzicami/opiekunami odczytujemy zachowania komunikacyjne, nadajemy im znaczenie, rozwijamy sprawczość, budujemy indywidualny system komunikacji.

Kinesiotaping jest metodą wspomagającą terapię logopedyczną poprzez stymulację i pobudzenie mięśni w obszarze ustno-twarzowym. Dzięki aplikacji plastra na rozciągnięty wcześniej mięsień receptory czuciowe na skórze odbierają dodatkowy bodziec.

K-taping logopedyczny stosowany jest między innymi w przypadku nadmiernego ślinienia, dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego, w zaburzeniach połykania, problemach z utrzymaniem prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, obniżonego bądź wzmożonego napięcia mięśni twarzy (zwłaszcza mięśnia okrężnego ust), szczękościsku, bruksizmu, arymetrii twarzy, porażenia mięśni twarzy.

Kinesiotaping logopedyczny nie jest zamiennikiem terapii i ćwiczeń. Wspomaga, pobudza, przedłuża działania terapeutyczne i może być bardzo pozytywnym uzupełnieniem ćwiczeń logopedycznych.

Masaż logopedyczny polecany jest dzieciom, które z powodu różnych zaburzeń neurologicznych mają nieprawidłowe napięcie mięśniowe w obrębie głowy, szyi, twarzy, jamy ustnej,  a także tym, które przejawiają trudności z prawidłowym odbieraniem bodźców sensorycznych. Stymulacja orofaclajna ma na celu regulację napięcia mięśniowego, integrację/wygaszanie przetrwałych odruchów, usprawnianie czynności prymarnych tj. oddychanie, odgryzanie, gryzienie, żucie, połykanie, poprawę czucia głębokiego i powierzchniowego co znacząco wpływa na możliwość i sposób odbierania bodźców ze świata zewnętrznego.

Masaż obszaru ustno – twarzowego prowadzony jest na początku zewnętrznie począwszy od części dystalnych ciała i stopniowo przechodzi się ku głowie, twarzy i wnętrzu jamy ustnej. Podczas stymulacji stosowane są różne techniki, metody lub ich elementy m.in.:

  • PNF;
  • elementy ustno-twarzowej regulacji Castillo Moralesa;
  • masaż dr Elżbiety Stecko ;
  • elementy terapii sensomotorycznej i korekta dysfunkcji ustno-twarzowych dr Anny Regner.

W trakcie biernych ćwiczeń wykonujemy różne inne ruchy z zakresu motoryki niewerbalnej – wysuwanie i chowanie języka, dotykanie językiem do kącików ust, do zębów,  unoszenie języka do podniebienia twardego w pozycji wertykalno-horyzontalnej,  kląskanie i wiele innych.

W czasie ćwiczeń usprawniających pracę kompleksu ustno-twarzowego poza niezastąpionymi rękami terapeuty  wykorzystywane są różne specjalistyczne narzędzia logopedyczne np. wibratory logopedyczne i szpatułki przeznaczone do masażu zewnętrznego oraz wewnętrznego. Podczas nauki gryzienia i żucia stosowane są specjalistyczne gryzaki logopedyczne oraz tubki żuchwowe.

 

Masaż logopedyczny polecany jest dzieciom, które z powodu różnych zaburzeń neurologicznych mają nieprawidłowe napięcie mięśniowe w obrębie głowy, szyi, twarzy, jamy ustnej,  a także tym, które przejawiają trudności z prawidłowym odbieraniem bodźców sensorycznych. Stymulacja orofaclajna ma na celu regulację napięcia mięśniowego, integrację/wygaszanie przetrwałych odruchów, usprawnianie czynności prymarnych tj. oddychanie, odgryzanie, gryzienie, żucie, połykanie, poprawę czucia głębokiego i powierzchniowego co znacząco wpływa na możliwość i sposób odbierania bodźców ze świata zewnętrznego.

Masaż obszaru ustno – twarzowego prowadzony jest na początku zewnętrznie począwszy od części dystalnych ciała i stopniowo przechodzi się ku głowie, twarzy i wnętrzu jamy ustnej. Podczas stymulacji stosowane są różne techniki, metody lub ich elementy m.in.:

  • PNF;
  • elementy ustno-twarzowej regulacji Castillo Moralesa;
  • masaż dr Elżbiety Stecko ;
  • elementy terapii sensomotorycznej i korekta dysfunkcji ustno-twarzowych dr Anny Regner.

W trakcie biernych ćwiczeń wykonujemy różne inne ruchy z zakresu motoryki niewerbalnej – wysuwanie i chowanie języka, dotykanie językiem do kącików ust, do zębów,  unoszenie języka do podniebienia twardego w pozycji wertykalno-horyzontalnej,  kląskanie i wiele innych.

W czasie ćwiczeń usprawniających pracę kompleksu ustno-twarzowego poza niezastąpionymi rękami terapeuty  wykorzystywane są różne specjalistyczne narzędzia logopedyczne np. wibratory logopedyczne i szpatułki przeznaczone do masażu zewnętrznego oraz wewnętrznego. Podczas nauki gryzienia i żucia stosowane są specjalistyczne gryzaki logopedyczne oraz tubki żuchwowe.